Αριθμός 2605/1996

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΤΜΗΜΑ Β

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 7 Ιουνίου 1995 με την εξής σύνθεση: Ηλ. Παπαγεωργίου, Σύμβουλος της Επικρατείας, Προεδρεύων, σε αναπλήρωση του Προέδρου του Τμήματος, που είχε κώλυμα, Φ. Στεργιόπουλος, Ν. Σκλίας, Σύμβουλοι, Π. Κοτσώνης, Ηρ. Τσακόπουλος, Πάρεδροι. Γραμματέας η Δ. Μουζάκη.

Για να δικάσει την από 12 Ιανουαρίου 1993 αίτηση : του Προϊσταμένου Δ.Ο.Υ. Ι Αθηνών, ο οποίος παρέστη με τον Παρ. Βαρελά, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, κατά του Μιχαήλ Φράγκου, κατοίκου Αθηνών (Πατρ. Ιωακείμ 6), ο οποίος δεν παρέστη.

Με την αίτηση αυτή ο αναιρεσείων Προϊστάμενος επιδιώκει να αναιρεθεί η 6707/1992 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών.

Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του Εισηγητή, Παρέδρου Π. Κοτσώνη.

Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον αντιπρόσωπο του αναιρεσείοντος Προϊσταμένου, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους αναιρέσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση.

Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη, σε αίθουσα του Δικαστηρίου, και

Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα

Σκέφθηκε κατά το Νόμο

1. Επειδή, με την κρινόμενη αίτηση, η οποία νομίμως ασκείται χωρίς καταβολή τελών και παραβόλου, ζητείται η αναίρεση της υπ' αριθ. 6707/1992 αποφάσεως του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, ανέκκλητης λόγω ποσού (σύμφωνα με το άρθρο 60 παρ. 1 του ν. 2065/1992 - φ. 113 Α, βλ. ΣτΕ 3621/1995, Ολ.), με την οποία, κατ' αποδοχή προσφυγής του αναιρεσιβλήτου, μεταρρυθμίσθηκε το από 27.4.1990 εκκαθαριστικό σημείωμα εφάπαξ εισφοράς άρθρου 7 ν. 1870/1989 του αναιρεσείοντος προϊσταμένου.

2. Επειδή, όπως προκύπτει από τις υπ' αριθ. 1760 Β και 1761 Β/10.11.1994 εκθέσεις επιδόσεως του δικαστικού επιμελητή του Πρωτοδικείου Αθηνών Κ. Χαρμπίλα, αντίγραφα της κρινόμενης αιτήσεως και της πράξεως του Προέδρου του Β Τμήματος περί ορισμού εισηγητή και δικασίμου έχουν κοινοποιηθεί νομίμως και εμπροθέσμως στον αναιρεσίβλητο. Συνεπώς η αίτηση, η οποία ασκείται και κατά τα λοιπά παραδεκτώς, είναι τύποις δεκτή και εξεταστέα κατ' ουσίαν, παρά τη μη παράσταση του αναιρεσιβλήτου.

3. Επειδή, στην παρ. 1 του άρθρου 7 του ν. 1870/1989 (250 Α) ορίζεται ότι επιβάλλεται εφάπαξ εισφορά, μεταξύ άλλων, στο φόρο εισοδήματος των φυσικών προσώπων, στη δε παρ. 2 του ίδιου άρθρου ορίζεται ότι για την επιβολή της εισφοράς αυτής λαμβάνεται ως βάση, για τα φυσικά πρόσωπα, το ποσό του φόρου εισοδήματος το οποίο αναλογεί κατά το οικονομικό έτος 1989 στο συνολικό τους εισόδημα, όπως αυτό προσδιορίζεται σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις της νομοθεσίας περί φορολογίας εισοδήματος. Ακολούθως, στην παρ. 1 του άρθρου 8 του αυτού ως άνω νόμου ορίζεται ότι για τα φυσικά πρόσωπα η παραπάνω εισφορά υπολογίζεται με συντελεστή 5% επί του ποσού του κύριου και του συμπληρωματικού φόρου. Εξάλλου, με την παρ. 9 του άρθρου 51 του ν. 1882/1990 (43 Α) κυρώθηκε η υπ' αριθ. 1046962/477/Α.0012/18.4.1989 απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, κατά την οποία οι αναδρομικές αποδοχές που καταβλήθηκαν στους δικαστικούς λειτουργούς το 1988, επειδή οι βασικοί μισθοί τους που καθορίζονταν με το ν. 755/1978 και τα πριν από το ν. 1587/1986 νομοθετήματα ήταν κατώτεροι εκείνων των καθη@γητών των Α.Ε.Ι., που καθορίσθηκαν με το ν. 1517/1985, λογίζονται ότι αποτελούν εισόδημα που αποκτάται κατά τη χρήση 1988, ποσοστό δε 20% από τις πιο πάνω καθαρές αναδρομικές αποδοχές απαλλάσσεται από το φόρο εισοδήματος. Τέλος, με το μεταγενέστερο ν. 1884/1990 (21 Α), με το άρθρο 35 παρ. 14 του οποίου αντικαταστάθηκε το άρθρο 41 του ν.δ. 3323/1955, αντιμετωπίσθηκε γενικότερα το θέμα του εισοδήματος από αποδοχές και συντάξεις που καταβάλλονται, πλην άλλων, βάσει δικαστικών αποφάσεων και ορίσθηκε, σε αντίθεση με το προηγούμενο καθεστώς (άρθρο 41 παρ. 1 ν.δ. 3323/1955, όπως η παράγραφος αυτή είχε αντικατασταθεί με το άρθρο 9 παρ. 3 του ν. 1828/1989, φ. 2), ότι ως χρόνος αποκτήσεώς τους για τη φορολογία εισοδήματος θεωρείται ο χρόνος κατά τον οποίον εισπράττονται από τους δικαιούχους.

4. Επειδή, κατά την έννοια των διατάξεων που αναφέρονται στην προηγούμενη σκέψη, η προβλεπόμενη από το άρθρο 7 του ν. 1870/1989 εισφορά, η οποία, κατά τα προεκτεθέντα, υπολογίζεται επί του φόρου εισοδήματος των φυσικών προσώπων οικονομικού έτους 1989 (χρήσεως 1988), επιβάλλεται και επί του φόρου εισοδήματος που αναλογεί στις ως άνω αναδρομικές αποδοχές των δικαστικών λειτουργών, αφού οι αποδοχές αυτές αποτελούν κατά το νόμο φορολογητέο εισόδημά τους της χρήσεως 1988 (πρβλ. σχετ. ΣτΕ 1121/1994, επταμελούς συνθέσεως). Εξάλλου, η επιβολή της εν λόγω εισφοράς και επί του φόρου εισοδήματος που αναλογεί στις αναδρομικές αυτές αποδοχές των δικαστικών λειτουργών δεν αντίκειται στη συνταγματική αρχή της ισότητας και ειδικότερα της ισότητας ως προς τα δημόσια βάρη (άρθρο 4 παρ. 1 και 5 του Συντάγματος), γιατί, όπως για τους λοιπούς φορολογουμένους, έτσι και για τους δικαστικούς λειτουργούς η εισφορά αυτή υπολογίζεται επί του φόρου που αναλογεί στα εισοδήματά τους, τα οποία ο νόμος θεωρεί ως (φορολογητέα) εισοδήματα της χρήσεως 1988. Τούτο δε ιδίως ενόψει και του ότι δεν αποκλείεται, κατ' αρχήν, εκ του Συντάγματος στον κοινό νομοθέτη να ορίσει ότι εισόδημα αναγόμενο σε προηγούμενη χρήση αποτελεί φορολογητέο εισόδημα επόμενης χρήσεως, εφόσον, όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση, συναρτά τη σχετική ρύθμιση με πραγματικό δεδομένο, το οποίο δημιουργεί, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, πραγματική φοροδοτική ικανότητα του φορολογουμένου κατά την τελευταία αυτή χρήση, όπως είναι η είσπραξη του οικείου ποσού κατά τη χρήση αυτή (βλ. ΣτΕ 974/1995).

5. Επειδή, εν προκειμένω, όπως αναφέρεται στην προσβαλλόμενη απόφαση, ο αναιρεσίβλητος, δικαστικός λειτουργός, υπέβαλε στον Οικονομικό Εφορο Ι Αθηνών δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος οικονομικού έτους 1989, με τις οποίες δήλωσε συνολικό καθαρό εισόδημα ΣΤ πηγής 4.635.709 δρχ., στο οποίο περιλαμβάνεται και ποσό 1.834.138 δρχ., το οποίο αντιστοιχεί στις μειωμένες κατά 20% αναδρομικές αποδοχές των ετών 1985 και 1986 που του καταβλήθηκαν το έτος 1988 και τις οποίες δήλωσε κατά το ένδικο οικονομικό έτος, σύμφωνα με την ως άνω κυρωθείσα με το ν. 1882/1990 απόφαση του Υπουργού Οικονομικών. Η φορολογική αρχή καταλόγισε σε βάρος του αναιρεσιβλήτου με το επίδικο εκκαθαριστικό σημείωμα εισφορά του άρθρου 7 του ν. 1870/1989 εκ δρχ. 72.930 δρχ., την οποία υπολόγισε με βάση το φόρο που αντιστοιχούσε στο συνολικό ποσό καθαρού εισοδήματος που δήλωσε ο αναιρεσίβλητος. Το διοικητικό πρωτοδικείο έκρινε ότι μη νόμιμα συνυπολογίσθηκε για τον προσδιορισμό του φόρου επί του οποίου υπολογίσθηκε η ένδικη εισφορά και το ποσό των πιο πάνω αναδρομικών αποδοχών του αναιρεσιβλήτου, αφού οι αποδοχές αυτές δεν προέκυψαν κατά το έτος 1988, αλλ' ανάγονται σε προηγούμενα έτη, τυχόν δε συνυπολογισμός και των αναδρομικών αυτών αποδοχών για την επιβολή της εν λόγω εισφοράς θα οδηγούσε σε άνιση μεταχείριση των δικαστικών λειτουργών σε σχέση με τους λοιπούς φορολογουμένους, για τους οποίους η εισφορά αυτή υπολογίσθηκε μόνο στα εισοδήματα που προέκυψαν και αποκτήθηκαν το έτος 1988. Η κρίση όμως αυτή της προσβαλλόμενης αποφάσεως δεν είναι, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στην προηγούμενη σκέψη, νόμιμη, για το λόγο δε αυτό, που βάσιμα προβάλλεται με την κρινόμενη αίτηση, η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει ν' αναιρεθεί, η δε υπόθεση, η οποία χρειάζεται διευκρίνηση κατά το πραγματικό, πρέπει να παραπεμφθεί στο ίδιο δικαστήριο για νέα κρίση.

Διά ταύτα

Δέχεται την αίτηση.

Αναιρεί την υπ' αριθ. 6707/1992 απόφαση του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, στο οποίο και παραπέμπει την υπόθεση, κατά το σκεπτικό και. Επιβάλλει στον αναιρεσίβλητο τη δικαστική δαπάνη του Δημοσίου, που ανέρχεται σε είκοσι οκτώ χιλιάδες (28.000) δραχμές.

Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 28 Ιουνίου 1995 και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 29ης Μαϊου 1996.

Ο Προεδρεύων Σύμβουλος Η Γραμματέας

Ηλ. Παπαγεωργίου

Δ. Μουζάκη