Γνωρίζετε ότι...

Οι φορολογικές αρχές δεν υποχρεούνται να επιστρέψουν ΦΠΑ σε αλλοδαπή εταιρία για φόρο που χρεώθηκε εσφαλμένα σε τιμολόγια υπηρεσιών φορολογούμενων εκτός Ελλάδας.

Ελβετική εταιρία ζήτησε επιστροφή ΦΠΑ από την Ελλάδα, επειδή είχε επιβαρυνθεί με ελληνικό ΦΠΑ σε τιμολόγια για υπηρεσίες που δεν φορολογούνταν στη χώρα. Το ΣτΕ έκρινε ότι η χρέωση ΦΠΑ ήταν εσφαλμένη, αλλά η εταιρία δεν δικαιούται επιστροφή από το ελληνικό δημόσιο. Αντίθετα, η διεκδίκηση του ποσού πρέπει να γίνει από την εταιρία που εξέδωσε τα τιμολόγια, μέσω αστικής διαδικασίας. Το Δικαστήριο τόνισε ότι η ουδετερότητα του ΦΠΑ διασφαλίζεται όταν ο λήπτης των υπηρεσιών μπορεί να ζητήσει πίσω τον φόρο από τον πάροχο, όχι από το κράτος. Η δυνατότητα έκδοσης πιστωτικού τιμολογίου από τον εκδότη επιτρέπει την επιστροφή του φόρου σε αυτόν, όχι όμως στον λήπτη. Η επιστροφή ΦΠΑ δεν προβλέπεται όταν ο φόρος έχει χρεωθεί και αποδοθεί λανθασμένα για υπηρεσίες που δεν φορολογούνται στην Ελλάδα (ΣτΕ 1156/2025).

Η παραγραφή του δικαιώματος του Δημοσίου για την επιβολή φόρου εισοδήματος εξαρτάται από την επαρκή τεκμηρίωση του χρόνου απόκτησης του εισοδήματος.

Tο Συμβούλιο της Επικρατείας εξέτασε αίτηση φυσικού προσώπου που αμφισβήτησε τις οριστικές πράξεις διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος της Φορολογικής αρχής για τα οικονομικά έτη 2012 και 2015, υποστηρίζοντας ότι η φορολογητέα προσαύξηση περιουσίας προήλθε από τα έτη 2004–2008 και, ως εκ τούτου, κατά τον χρόνο έκδοσης των πράξεων το 2016, είχε ήδη παρέλθει η πενταετής προθεσμία παραγραφής. Το Διοικητικό Εφετείο, απορρίπτοντας την προσφυγή, έκρινε ότι το δικαίωμα του Δημοσίου για επιβολή φόρου δεν είχε παραγραφεί, καθώς ο φορολογούμενος δεν προσκόμισε επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για την ταυτοποίηση της προέλευσης του εισοδήματος στα επίμαχα έτη, με αποτέλεσμα ο ισχυρισμός περί παραγραφής να κριθεί αόριστος και μη θεμελιωμένος. Εν κατακλείδι, το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε την αίτηση του φορολογουμένου (ΣτΕ 463/2025).

Το ΣτΕ απεφάνθη για τις προϋποθέσεις επιμήκυνσης της παραγραφής επί τη βάσει διαδοχικής διοικητικής συνδρομής.

Στην συγκεκριμένη υπόθεση, που αφορά φορολογία εισοδήματος, η αιτούσα ζήτησε ενώπιον του ΣτΕ την αναίρεση της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, το οποίο δέχθηκε ότι οι πληροφορίες που διαβιβάστηκαν από τις βουλγαρικές αρχές στο πλαίσιο αμοιβαίας διοικητικής συνδρομής και παρέπεμπαν σε εικονικές συναλλαγές μετά την πάροδο της πενταετούς παραγραφής, ήταν στοιχεία που δικαιολογούσαν την επιμήκυνση του χρόνου παραγραφής. Η αναιρεσείουσα ισχυριζόμενη ότι τα στοιχεία αυτά ήταν ήδη γνωστά στην αρμόδια ΔΟΥ εντός της πενταετούς προθεσμίας, υποστήριξε ότι οι πληροφορίες που διαβιβάστηκαν μετά την πάροδο αυτής δεν δικαιολογούν την επιμήκυνση της παραγραφής λόγω διαδοχικής αμοιβαίας διοικητικής συνδρομής. Το ΣτΕ έκανε δεκτή την αίτηση της αναιρεσειούσας υποστηρίζοντας ότι η φορολογική αρχή όφειλε να ζητήσει τα στοιχεία αυτά εντός του χρόνου της πενταετούς παραγραφής και η υποχρέωσή της αυτή δεν μπορούσε να αρθεί, λόγω της δυσκολίας και της πολυπλοκότητας της επίδικης υπόθεσης, των αντικειμενικών δυσκολιών και της έλλειψης συνεργασίας της αναιρεσείουσας (ΣτΕ 1676/2023).

H αμετάκλητη ποινική αθώωση δεσμεύει τη διοίκηση και τα διοικητικά δικαστήρια τα οποία δεν δύνανται να επιβάλουν εκ νέου διοικητική κύρωση για την ίδια πράξη.

Με την εν λόγω απόφαση, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκανε δεκτή αίτηση αναίρεσης φυσικού προσώπου, σχετικά με υπόθεση λαθρεμπορίας και επιβολής πολλαπλού τέλους. Το διοικητικό εφετείο είχε απορρίψει την έφεσή του, κρίνοντας ότι δεν δεσμεύεται από αμετάκλητη αθωωτική ποινική απόφαση, αλλά την συνεκτίμησε στην απόφαση του. Ο αναιρεσείων υποστήριξε ότι η ποινική αθώωση αφορούσε τα ίδια πραγματικά περιστατικά με τη διοικητική παράβαση και πως η απόφαση του εφετείου αντίκειται στη νομολογία του ΣτΕ και του ΕΔΔΑ. Το ΣτΕ έκρινε, κατά πλειοψηφία, ότι ο λόγος αναίρεσης είναι βάσιμος, καθώς η ίδια συμπεριφορά δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο νέας διοικητικής κύρωσης μετά από αμετάκλητη αθώωση, εφόσον αυτή αφορά τα ίδια περιστατικά (ΣΤΕ 704/2025).