Απόφαση ΣτΕ 973/2024

Υπέρβαση διάρκειας ελέγχου. Αδικαιολόγητες καταθέσεις και απόδειξη

Υπέρβαση της οριζόμενης διάρκειας ελέγχου δεν συνεπάγεται ακυρότητα της πράξης χωρίς απόδειξη βλάβης. Αδικαιολόγητες πιστώσεις κρίνονται αποκλειστικά με αποδεικτικά στοιχεία και όχι συμπερασματικά.

1. Με την ΣτΕ 973/2024, κρίθηκε ότι η τυχόν υπέρβαση της διάρκειας του ελέγχου, όπως η διάρκεια ορίζεται (αρχικώς ή κατόπιν παρατάσεως) στην οικεία εντολή ελέγχου, συνιστά (ενδεχομένως) πλημμέλεια που ανάγεται στη διαδικασία εκδόσεως της καταλογιστικής πράξεως (με αποτέλεσμα να απαιτείται πράγματι, κατά το άρθρο 79 παρ. 5 του ν.2717/1999 (ΚΔΔ), απόδειξη βλάβης για την παραδεκτή προβολή αντίστοιχου λόγου προσφυγής, όπως ορθώς κρίθηκε με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση), δεν συνεπάγεται, όμως, αναρμοδιότητα της φορολογικής αρχής προς έκδοση της πράξης αυτής και, επομένως, δεν καθιστά άνευ ετέρου πλημμελή την καταλογιστική πράξη για τον λόγο αυτό (ΣτΕ 160/2023).

Ακόμα προκύπτει ότι ο φορολογούμενος πρέπει να επικαλεστεί και να αποδείξει ότι υπέστη βλάβη από την μη εντός της προθεσμίας ολοκλήρωσης του ελέγχου.

2. Ακόμα με την ΣτΕ 973/2024, κρίθηκε ότι το ζήτημα της προσαύξησης της περιουσίας μέσω αδικαιολόγητων πιστώσεων σε τραπεζικούς λογαριασμούς, κρίνεται αποκλειστικά και μόνο από τα αποδεικτικά στοιχεία που προσκομίζονται για κάθε μία αμφισβητούμενη πίστωση και όχι συμπερασματικά.

Αριθμός 973/2024

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΤΜΗΜΑ Β΄

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 29 Μαρτίου 2023, με την εξής σύνθεση: Μιχαήλ Πικραμένος, Αντιπρόεδρος, Πρόεδρος του Β΄ Τμήματος, Βικτωρία Πλαπούτα, Αγορίτσα Σδράκα, Σύμβουλοι, Γεωργία Φλίγγου, Νικόλαος Σεκέρογλου, Πάρεδροι. Γραμματέας η Αναστασία Ζυγουρίτσα, Γραμματέας του Β΄ Τμήματος.

Για να δικάσει την από 12 Μαρτίου 2020 αίτηση:

του Β.Π., κατοίκου ..., ο οποίος παρέστη με τον δικηγόρο ……….. που τον διόρισε με πληρεξούσιο,

κατά της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (Α.Α.Δ.Ε.), η οποία παρέστη με τη Μαρία–Θωμαή Μένταλη, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.

Με την αίτηση αυτή ο αναιρεσείων επιδιώκει να αναιρεθεί η υπ αριθμ. 4605/2019 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών.

Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του εισηγητή, Παρέδρου Νικολάου Σεκέρογλου.

Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον πληρεξούσιο του αναιρεσείοντος, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους αναιρέσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση και την εκπρόσωπο της αναιρεσίβλητης Αρχής, η οποία ζήτησε την απόρριψή της.

Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου κ α ι

Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα

Σκέφθηκε κατά τον Νόμο

1. Επειδή, για την άσκηση της κρινόμενης αίτησης έχει καταβληθεί το νόμιμο παράβολο (ηλεκτρονικό παράβολο με κωδικό πληρωμής 32896188795005110047/2020).

2. Επειδή, με την υπό κρίση αίτηση ζητείται η αναίρεση της 4605/2019 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών (ΔΕΑ). Με την απόφαση αυτή, η οποία εκδόθηκε μετά από συνεκδίκαση εφέσεων του αναιρεσείοντος και του αναιρεσίβλητου Δημοσίου, απερρίφθη έφεση του αναιρεσείοντος που στρεφόταν κατά το μέρος της 2366/2019 απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών (ΔΠΑ), με το οποίο είχε απορριφθεί προσφυγή του αναιρεσείοντος κατά της 3674/4.11.2016 απόφασης του Προϊσταμένου της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) του Υπουργείου Οικονομικών.

3. Επειδή, η κρινόμενη αίτηση υπάγεται ως εκ του χρόνου ασκήσεως της (12.3.2020) στις παρ. 3 και 4 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989 (Α΄ 8), όπως οι παράγραφοι αυτές αντικαταστάθηκαν με το άρθρο 12 παρ. 1 του ν. 3900/2010 (Α΄ 213) και, περαιτέρω, η παρ. 3 με το άρθρο 15 παρ. 2 του ν. 4446/2016 (Α΄ 240).

4. Επειδή, από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση προκύπτουν τα εξής: Ο Προϊστάμενος του Κέντρου Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου (ΚΕΦΟΜΕΠ) κατόπιν παραγγελίας του Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος, με την οποία παραδόθηκε στην αρμόδια υπηρεσία ψηφιακός δίσκος (CD) που περιείχε δεδομένα τραπεζικών λογαριασμών του αναιρεσείοντος χρήσεων 2000 έως και 2012, εξέδωσε αρχικά την 909/5.5.2014 εντολή για τη διενέργεια μερικού ελέγχου φορολογίας εισοδήματος οικονομικών ετών 2001 – 2012 και στη συνέχεια εξέδωσε την 909/4/23.6.2015 εντολή ελέγχου με την οποία επεκτάθηκε ο έλεγχος και στο οικονομικό έτος 2013 (χρήση 2012). Ο παραπάνω ψηφιακός δίσκος περιείχε δεδομένα τραπεζικών καταθέσεων 36 λογαριασμών (τεσσάρων πιστωτικών ιδρυμάτων) του αναιρεσείοντος με συνδικαιούχους, κατά περίπτωση, τη σύζυγό του, τα δύο τέκνα τους, την αδελφή του, τον αδελφό του και τη μητέρα του. Κατά τα οικονομικά έτη 2001-2013, ο αναιρεσείων υπέβαλε από κοινού με την σύζυγό του δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος στις οποίες δηλώθηκαν: α) εισοδήματα από μισθωτές υπηρεσίες και β) εισοδήματα από υπηρεσίες ελευθέριου επαγγέλματος και, ειδικότερα, από αυτό του ιατρού. Περαιτέρω, από το σύστημα ELENXIS του Υπουργείου Οικονομικών διαπιστώθηκε ότι ο αναιρεσείων είναι νόμιμος εκπρόσωπος, διαχειριστής και μοναδικός εταίρος μονοπρόσωπης ΕΠΕ. Ο έλεγχος εξέτασε την ετήσια τεκμαρτή δαπάνη του αναιρεσείοντος και της συζύγου του και τις πιστώσεις των ανωτέρω τραπεζικών λογαριασμών και προέβη στον καταλογισμό ως εισοδήματος, όσων εκ των πιστώσεων αυτών δεν προέκυπτε η πηγή προέλευσης. Ειδικότερα, ο έλεγχος έκρινε ότι οι πιστώσεις των ως άνω λογαριασμών των οποίων δεν προέκυψε η πηγή προέλευσης, για το οικονομικό έτος 2011 (χρήση 2010) ανήρχοντο στο ποσό των 331.453,37 ευρώ, για το οικονομικό έτος 2012 (χρήση 2011) στο ποσό των 161.075,00 ευρώ και για το οικονομικό έτος 2013 (χρήση 2012) στο ποσό των 63.950,00 ευρώ. Ακολούθως, βάσει των διαπιστώσεων του ελέγχου, εκδόθηκαν από τον Προϊστάμενο του Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π., εις βάρος του αναιρεσείοντος, μεταξύ άλλων, α) η 730/25.4.2016 οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος οικονομικού έτους 2011, με την οποία καταλογίστηκε διαφορά κυρίου φόρου εισοδήματος ύψους 115.117,75 ευρώ και πρόσθετος φόρος για ανακρίβεια της δήλωσης ύψους 138.141,30 ευρώ, β) η 731/25.4.2016 οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος οικονομικού έτους 2012, με την οποία καταλογίστηκε διαφορά κυρίου φόρου εισοδήματος ύψους 54.793,18 ευρώ και πρόσθετος φόρος για ανακρίβεια της δήλωσης ύψους 51.505,59 ευρώ, γ) η 732/25.4.2016 οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος οικονομικού έτους 2013, με την οποία καταλογίστηκε διαφορά κυρίου φόρου εισοδήματος ύψους 24.522,11 ευρώ και πρόσθετος φόρος για ανακρίβεια της δήλωσης ύψους 16.675,03 ευρώ, δ) η 735/25.4.2016 οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης του άρθρου 29 του ν. 3986/2011, με την οποία καταλογίστηκε για το οικονομικό έτος 2011 διαφορά εισφοράς ύψους 11.316,27 ευρώ και πρόσθετος φόρος λόγω ανακρίβειας της δήλωσης ύψους 13.579,53 ευρώ, ε) η 736/25.4.2016 οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης του άρθρου 29 του ν. 3986/2011, με την οποία καταλογίστηκε για το οικονομικό έτος 2012 διαφορά εισφοράς ύψους 5.929,29 ευρώ και πρόσθετος φόρος λόγω ανακρίβειας της δήλωσης ύψους 5.573,54 ευρώ και στ) η 737/25.4.2016 οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης του άρθρου 29 του ν. 3986/2011, με την οποία καταλογίστηκε για το οικονομικό έτος 2013 διαφορά εισφοράς ύψους 2.227,94 ευρώ και πρόσθετος φόρος λόγω ανακρίβειας της δήλωσης ύψους 1.559,56 ευρώ. Ο αναιρεσείων άσκησε ενδικοφανή προσφυγή, μεταξύ άλλων, κατά των ως άνω πράξεων, η οποία, κατά το μέρος τούτο, απερρίφθη με την 3674/4.11.2016 απόφαση του Προϊσταμένου της ΔΕΔ. Κατά της ως άνω απόφασης του Προϊσταμένου της ΔΕΔ, ο αναιρεσείων άσκησε προσφυγή ενώπιον του ΔΠΑ, η οποία, καθ’ ο μέρος αφορούσε τα οικονομικά έτη 2011, 2012 και 2013, έγινε εν μέρει δεκτή με την 2366/2019 απόφαση. Ειδικότερα, το ΔΠΑ τροποποίησε την 3674/4.11.2016 απόφαση του Προϊσταμένου της ΔΕΔ, κατά το μέρος που απέρριψε την ενδικοφανή προσφυγή κατά των 730 και 731/25.4.2016 οριστικών πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος οικονομικών ετών 2011 και 2012 αντιστοίχως, καθώς και κατά των 735 και 736/25.4.2016 οριστικών πράξεων διορθωτικού προσδιορισμού ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης άρθρου 29 ν. 3986/2011 οικονομικών ετών 2011 και 2012 αντιστοίχως μόνο ως προς τον πρόσθετο φόρο και τροποποίησε αντιστοίχως τις προσβαλλόμενες πράξεις. Περαιτέρω απέρριψε την προσφυγή, καθ’ ο μέρος ζητείτο η ακύρωση της 3674/4.11.2016 απόφασης του Προϊσταμένου της ΔΕΔ της ΓΓΔΕ που απέρριψε την ενδικοφανή προσφυγή κατά της 732/25.4.2016 οριστικής πράξης διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος οικονομικού έτους 2013 και της 737/25.4.2016 οριστικής πράξης διορθωτικού προσδιορισμού ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης του άρθρου 29 του ν. 3986/2011 οικονομικού έτους 2013. Κατά της αποφάσεως αυτής ο αναιρεσείων άσκησε έφεση, η οποία απερρίφθη με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση. Ειδικότερα, ο αναιρεσείων προέβαλε ότι το ΔΠΑ εσφαλμένως απέρριψε τον λόγο ότι οι επίδικες καταλογιστικές πράξεις της φορολογικής αρχής είναι παράνομες και ακυρωτέες, διότι αφενός δεν του κοινοποιήθηκαν οι εντολές ελέγχου και αφετέρου ο έλεγχος ολοκληρώθηκε μετά την εκπνοή της προθεσμίας, εντός της οποίας έπρεπε να πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τις εντολές αυτές. Το δικάσαν διοικητικό εφετείο απέρριψε τον λόγο ως αβάσιμο, διότι ο αναιρεσείων δεν επικαλέστηκε ούτε απέδειξε ότι υπέστη βλάβη από τις ανωτέρω παραβάσεις που μπορούσε να αποκατασταθεί μόνο με ακύρωση των επίδικων πράξεων, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 79 παρ. 5 του ν. 2717/1999 (Κώδικας Διοικητικής Δικονομίας – ΚΔΔ, Α΄ 97). Περαιτέρω, ο αναιρεσείων προέβαλε ότι έσφαλε το ΔΠΑ μη αποδεχόμενο ότι τα χρήματα που προέρχονταν από την άσκηση της δραστηριότητας της μονοπρόσωπης ΕΠΕ, στην οποία είναι ο μοναδικός εταίρος, και δεν κατατέθηκαν στον λογαριασμό αυτής αλλά στους δικούς του ατομικούς λογαριασμούς, μπορούσαν να αιτιολογήσουν τις ελεγχόμενες τραπεζικές του καταθέσεις. Το δικάσαν διοικητικό εφετείο απέρριψε τον λόγο αυτό, με τις εξής σκέψεις: «Ο ισχυρισμός αυτός πρέπει να απορριφθεί, πρωτίστως και ανεξαρτήτως άλλου τινός λόγου, ως αναπόδεικτος αφού ο [αναιρεσείων] δεν αποδεικνύει με κάποιο στοιχείο το ποσό που αφορά εισπράξεις από τη δραστηριότητα της εταιρείας που δεν κατατέθηκε στον λογαριασμό της εν λόγω εταιρείας και πιστώθηκε στους ατομικούς του λογαριασμούς τους οποίους και να κατονομάσει ανά πιστωτικό ίδρυμα, ποσό και ημερομηνία πίστωσης. Και τούτο ανεξάρτητα του ότι ο έλεγχος με την οικεία έκθεση ελέγχου (...) βεβαιώνει ότι από την προσκομισθείσα από τον [αναιρεσείοντα] με ημερομηνία 24-3-2016 “κατάσταση αναλυτικής κίνησης” του προαναφερθέντος καταθετικού λογαριασμού (211/470520-35) της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος της παραπάνω εταιρείας και από την σύγκριση των πραγματοποιηθέντων από το ως άνω Νομικό Πρόσωπο ετήσιων κύκλων εργασιών, για τις επίδικες διαχειριστικές περιόδους, με το ετήσιο ύψος των καταθέσεων του παραπάνω (211/470520-35) καταθετικού λογαριασμού της εν λόγω εταιρείας, προκύπτει ότι τα ποσά των καταθέσεων υπερκαλύπτουν τον ετήσιο κύκλο εργασιών του Νομικού Προσώπου της Εταιρείας. Και τούτο να μην συνέβαινε όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει απόδειξη, ότι συλλήβδην, το υπόλοιπο των ετήσιων ακαθαρίστων εσόδων της ΕΠΕ που δεν έχουν κατατεθεί στον τραπεζικό λογαριασμό αυτής, δικαιολογεί αυτοτελείς πιστώσεις στους ατομικούς του λογαριασμούς που ο έλεγχος θεωρεί ότι δεν αποδεικνύεται η προέλευση αυτών. Τούτο δε διότι, το ζήτημα της προσαύξησης της περιουσίας μέσω αδικαιολόγητων πιστώσεων σε τραπεζικούς λογαριασμούς, κρίνεται αποκλειστικά και μόνο από τα αποδεικτικά στοιχεία που προσκομίζονται για κάθε μία αμφισβητούμενη πίστωση και όχι συμπερασματικά όπως υποστηρίζεται με την έφεση, ούτε βέβαια με την επίκληση της εγκυκλίου ΠΟΛ 1175/2017. Άλλωστε, με την τελευταία, απαιτείται να αποδεικνύεται, ότι το ποσό της πίστωσης σε ατομικό λογαριασμό, αφορά συναλλαγές ή εισόδημα ή περιουσία του νομικού προσώπου στο οποίο μετέχει το φυσικό πρόσωπο, δηλαδή και με την εγκύκλιο ζητούμενο είναι η απόδειξη συγκεκριμένης ροής του χρήματος και όχι το γενικό συμπέρασμα που συνάγεται από εάν συμπίπτουν τα ακαθάριστα έσοδα του νομικού προσώπου με το ποσό που έχει κατατεθεί στον τραπεζικό λογαριασμό που αυτό τηρεί».

5. Επειδή, κατά την έννοια της παραγράφου 4 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989, όταν με προσφυγή προσβάλλεται η απόρριψη ενδικοφανούς προσφυγής ασκηθείσης κατά περισσότερων πράξεων, η απόρριψη αυτή αναλύεται σε τόσες απορριπτικές πράξεις όσες και οι προσβληθείσες με την ενδικοφανή προσφυγή πράξεις, ως ποσό δε της διαφοράς που άγεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας λαμβάνεται, κατ’ αρχήν, υπόψη το χρηματικό ποσό που αντιστοιχεί σε κάθε πράξη χωριστά (ΣτΕ 1062/2023, 714-715/2021, 1070/2019 κ.ά.). Περαιτέρω, όταν με την πράξη της φορολογικής αρχής έχει επιβληθεί κύριος και πρόσθετος φόρος, για τον υπολογισμό του ποσού της διαφοράς, δεν λαμβάνεται, κατ’ αρχήν, υπ’ όψιν ο πρόσθετος φόρος, εκτός εάν με την αίτηση αναιρέσεως προβάλλονται και λόγοι αναγόμενοι σε αυτοτελείς πλημμέλειες της επιβολής του πρόσθετου φόρου, οπότε, κατ’ εξαίρεση, το αμφισβητούμενο ποσό του τελευταίου λαμβάνεται υπόψη για τον προσδιορισμό του χρηματικού αντικειμένου της αναιρετικής δίκης, συναθροιζόμενο με το ποσό του αμφισβητούμενου κύριου φόρου (ΣτΕ 2391/2023. 2711/2021, 1551/2020, 2825/2016, 2289/2014 κ.ά.). Εξάλλου, κατ’ απόκλιση του ως άνω κανόνα, συναθροίζονται τα ποσά που αντιστοιχούν στις προσβληθείσες με την ενδικοφανή προσφυγή πράξεις, με τις οποίες επιβάλλεται φόρος επί του εισοδήματος (τέτοιες είναι και οι πράξεις περί διορθωτικού προσδιορισμού έκτακτης εφάπαξ εισφοράς του άρθρου 18 του ν. 3758/ 2009 και ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης του άρθρου 29 του ν. 3986/2011) του αυτού διαδίκου για το ίδιο οικονομικό/φορολογικό έτος, με βάση τη διαπίστωση από τη φορολογική αρχή της ύπαρξης μη δηλωθείσας φορολογητέας ύλης, δεδομένου ότι στην περίπτωση αυτή η προσβολή με μία προσφυγή της σιωπηρής απόρριψης της ενδικοφανούς προσφυγής κατά των εν λόγω πράξεων καθώς και η έκδοση από το διοικητικό δικαστήριο μίας απόφασης δεν αποτελούν τυχαία γεγονότα, αλλά δικαιολογούνται πλήρως, ενόψει τόσο του ρυθμιστικού περιεχομένου (επιβολή φόρου επί του εισοδήματος του ίδιου οικονομικού/φορολογικού έτους) και της κοινής βάσης των ως άνω πράξεων (ύπαρξη μη δηλωθέντος φορολογητέου εισοδήματος) όσο και της συνδεόμενης με την αποτελεσματική απονομή της διοικητικής δικαιοσύνης ανάγκης ενιαίας επίλυσης της διαφοράς, η οποία προκύπτει από τον καταλογισμό φόρου βάσει της προαναφερόμενης διαπίστωσης (βλ. ΣτΕ 2471/2022, 1891/2018 επταμ. κ.ά.).

6. Επειδή, ενόψει των ανωτέρω, η υπό κρίση αίτηση ασκείται απαραδέκτως, λόγω ποσού, κατά το μέρος που αφορά α) την 732/25.4.2016 πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος οικονομικού έτους 2013 με την οποία καταλογίστηκε σε βάρος του αναιρεσείοντος διαφορά κυρίου φόρου εισοδήματος ποσού 24.522,11 ευρώ και πρόσθετος φόρος για ανακρίβεια της δήλωσης ποσού 16.675,03 ευρώ και β) την 737/25.4.2016 οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης του άρθρου 29 του ν. 3986/2011, με την οποία καταλογίστηκε για το οικονομικό έτος 2013 διαφορά εισφοράς ύψους 2.227,94 ευρώ και πρόσθετος φόρος λόγω ανακρίβειας της δήλωσης ύψους 1.559,56 ευρώ, δεδομένου ότι με το δικόγραφο της αιτήσεως αναιρέσεως δεν προβάλλεται λόγος αναφερόμενος σε αυτοτελείς πλημμέλειες της επιβολής του πρόσθετου φόρου, ενώ το ποσό του επιβληθέντος κύριου φόρου συναθροιζόμενο με το ποσό της επιβληθείσας ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης του άρθρου 29 του ν. 3986/2011 υπολείπεται του, κατά τα ανωτέρω, οριζόμενου ορίου των 40.000 ευρώ. Αντιθέτως, η υπό κρίση αίτηση ασκείται παραδεκτώς, σύμφωνα με τα εκτεθέντα στην προηγούμενη σκέψη, κατά το μέρος που αφορά τις 730 και 731/25.4.2016 πράξεις διορθωτικού προσδιορισμού φόρου εισοδήματος οικονομικών ετών 2011 και 2012 και τις 735 και 736/25.4.2016 πράξεις διορθωτικού προσδιορισμού ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης του άρθρου 29 του ν. 3986/2011 των ίδιων ως άνω οικονομικών ετών.

7. Επειδή, με την υπό κρίση αίτηση, όπως αναπτύσσεται με το εμπροθέσμως κατατεθέν μετά τη συζήτηση της υποθέσεως (από 4.4.2023) υπόμνημα, προβάλλεται ότι κατ’ εσφαλμένη ερμηνεία και πλημμελή εφαρμογή των άρθρων 25 του ν. 4174/2013 (Α΄ 170, Κώδικας Φορολογικής Διαδικασίας - ΚΦΔ) και 79 παρ. 5 του ΚΔΔ, το δικάσαν διοικητικό εφετείο δέχτηκε ότι οι επίδικες καταλογιστικές πράξεις της φορολογικής αρχής εκδόθηκαν νομίμως μετά την εκπνοή του χρόνου ισχύος της οικείας εντολής ελέγχου. Κατά τον αναιρεσείοντα, η προβαλλόμενη πλημμέλεια που αφορά στη λήξη του χρόνου ισχύος της εντολής ελέγχου και, συνακόλουθα, στην υπέρβαση της διάρκειας του ελέγχου, συνδέεται όχι απλώς με μία τυπική πλημμέλεια κάποιας διαδικαστικής πράξεως, αλλά με τη λήξη της κατά χρόνο αρμοδιότητας της φορολογικής αρχής, που οδηγεί άνευ ετέρου στην ακυρότητα της καταλογιστικής πράξεως, και, επομένως, δεν απαιτείται απόδειξη βλάβης για το παραδεκτό της προβολής του αντίστοιχου λόγου προσφυγής, όπως εσφαλμένως δέχθηκε το δικάσαν δικαστήριο. Προς θεμελίωση του παραδεκτού του ως άνω λόγου αναιρέσεως, κατά τη διάταξη του άρθρου 53 παρ. 3 του π.δ 18/1989, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι δεν υφίσταται νομολογία ως προς το ζήτημα αυτό. Ωστόσο, ο λόγος αναιρέσεως, είναι, ανεξαρτήτως του παραδεκτού της προβολής του, απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι τυχόν υπέρβαση της διάρκειας του ελέγχου, όπως η διάρκεια ορίζεται (αρχικώς ή κατόπιν παρατάσεως) στην οικεία εντολή ελέγχου, συνιστά (ενδεχομένως) πλημμέλεια που ανάγεται στη διαδικασία εκδόσεως της καταλογιστικής πράξεως (με αποτέλεσμα να απαιτείται πράγματι, κατά το άρθρο 79 παρ. 5 του ΚΔΔ, απόδειξη βλάβης για την παραδεκτή προβολή αντίστοιχου λόγου προσφυγής, όπως ορθώς κρίθηκε με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση), δεν συνεπάγεται, όμως, αναρμοδιότητα της φορολογικής αρχής προς έκδοση της πράξης αυτής και, επομένως, δεν καθιστά άνευ ετέρου πλημμελή την καταλογιστική πράξη για τον λόγο αυτό (ΣτΕ 160/2023).

8. Επειδή, περαιτέρω, προβάλλεται ότι, κατ’ εσφαλμένη ερμηνεία και πλημμελή εφαρμογή του άρθρου 15 παρ. 3 του ν. 3888/2010 (Α΄ 175), των άρθρων 144 και 145 του ΚΔΔ και της ΠΟΛ 1175/2017, το δικάσαν διοικητικό εφετείο δέχθηκε ότι το υπόλοιπο των ετήσιων ακαθαρίστων εσόδων της ΕΠΕ, στην οποία ο αναιρεσείων ήταν μοναδικός εταίρος και διαχειριστής, που δεν έχουν κατατεθεί στον τραπεζικό λογαριασμό αυτής, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να δικαιολογηθούν αυτοτελείς πιστώσεις στους ατομικούς λογαριασμούς του αναιρεσείοντος. Προς θεμελίωση του παραδεκτού του ως άνω λόγου αναιρέσεως, κατά τη διάταξη του άρθρου 53 παρ. 3 του π.δ 18/1989, όπως ισχύει, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι δεν υφίσταται νομολογία ως προς το ζήτημα αυτό. Ο προβαλλόμενος, όμως, λόγος αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως ερειδόμενος επί εσφαλμένης προϋποθέσεως, καθόσον το δικάσαν διοικητικό εφετείο απέρριψε τον σχετικό λόγο εφέσεως ως αναπόδεικτο. Ειδικότερα, το δικαστήριο της ουσίας δέχθηκε κατ’ ανέλεγκτη αναιρετικά ουσιαστική εκτίμηση των αποδείξεων ότι ο αναιρεσείων δεν προσκόμισε στοιχεία από τα οποία να προκύπτουν τα ποσά που προήλθαν από έσοδα της εταιρείας και δεν κατατέθηκαν στον δικό της λογαριασμό αλλά πιστώθηκαν στους ατομικούς λογαριασμούς του αναιρεσείοντος. Εξάλλου, τον ειδικότερο ισχυρισμό του αναιρεσείοντος, ότι τα ετήσια ακαθάριστα έσοδα της εταιρείας, τα οποία είχαν δηλωθεί και φορολογηθεί και υπερκάλυπταν τα ποσά που είχαν κατατεθεί στον τραπεζικό λογαριασμό της εταιρείας, έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για να δικαιολογηθούν οι επίδικες πιστώσεις στους ατομικούς λογαριασμούς του αναιρεσείοντος, το δικάσαν διοικητικό εφετείο τον απέρριψε ως αναπόδεικτο διότι από τη σύγκριση των πραγματοποιηθέντων από την εταιρεία ετήσιων κύκλων εργασιών, κατά τις επίδικες διαχειριστικές περιόδους, με το ύψος των ετήσιων καταθέσεων στον τραπεζικό λογαριασμό της προέκυπτε ότι τα ποσά των καταθέσεων της εταιρείας κατ’ έτος υπερέβαιναν τον αντίστοιχο ετήσιο κύκλο εργασιών της.

9. Επειδή, ενόψει των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση είναι απορριπτέα στο σύνολό της.

Διά ταύτα

Απορρίπτει την αίτηση.

Διατάσσει την κατάπτωση του παραβόλου και

Επιβάλλει στον αναιρεσείοντα τη δικαστική δαπάνη του αναιρεσιβλήτου Ελληνικού Δημοσίου, η οποία ανέρχεται στα τετρακόσια εξήντα (460) ευρώ.

Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 5 Απριλίου 2023

Ο Πρόεδρος του Β´ Τμήματος
Μιχαήλ Πικραμένος

Η Γραμματέας του Β´ Τμήματος
Καλλιόπη Ανδρέου

και μετά την αποχώρησή της

Η Γραμματέας και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 1ης Ιουλίου 2024.

Ο Πρόεδρος του Β´ Τμήματος
Μιχαήλ Πικραμένος

Η Γραμματέας
Καλλιόπη Ανδρέο