Αριθμός 4198/1999

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΤΜΗΜΑ B'

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 10 Φεβρουαρίου 1999, με την εξής σύνθεση : Η. Παπαγεωργίου, Σύμβουλος της Επικρατείας, Προεδρεύων, σε αναπλήρωση του Προέδρου του Τμήματος, που είχε κώλυμα, Θ. Χατζηπαύλου, Ε. Γαλανού, Σύμβουλοι, Κ. Βιολάρης, Ι. Γράβαρης, Πάρεδροι. Γραμματέας η Π. Στεργιοπούλου. Για να δικάσει την από 14 Φεβρουαρίου 1992 αίτηση : της Εταιρείας με την επωνυμία "Pantokrator Compania Naviera S.A.", που εδρεύει στην πόλη Παναμά της Δημοκρατίας του Παναμά, η οποία δεν παρέστη, αλλά ο δικηγόρος που υπογράφει την αίτηση νομιμοποιήθηκε με συμβολαιογραφικό πληρεξούσιο, κατά του Υπουργού Οικονομικών, ο οποίος παρέστη με τον Κ. Κατσούλα, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.

Με την αίτηση αυτή η αναιρεσείουσα εταιρεία επιδιώκει να αναιρεθεί η υπ' αριθ. 1396/1991 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς.

Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του Εισηγητή, Παρέδρου, Κ. Βιολάρη.

Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον αντιπρόσωπο του Υπουργού, ο οποίος ζήτησε την απόρριψη της υπό κρίση αιτήσεως.

Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου κ α ι

Α φ ο ύ μ ε λ έ τ η σ ε τ α σ χ ε τ ι κ ά έ γ γ ρ α φ α

Σ κ έ φ θ η κ ε κ α τ ά τ ο ν Ν ό μ ο

1. Επειδή, για την άσκηση της κρινόμενης αιτήσεως έχουν καταβληθεί τα νόμιμα τέλη και παράβολο (υπ' αριθμ. 7251759-60/1992 διπλότυπα εισπράξεως της Δ.Ο.Υ. Δικαστικών Εισπράξεων Πειραιώς και υπ' αριθμ. 666199/1992 ειδικό έντυπο παραβόλου, Σειρά Α').

2. Επειδή, με την αίτηση αυτή ζητείται, παραδεκτώς, η αναίρεση της υπ' αριθμ. 1396/1991 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς, με την οποία, αφού, κατ' αποδοχή εφέσεως της αναιρεσείουσας εταιρείας, εξαφανίσθηκε η υπ' αριθμ. 1941/1988 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιώς, εν συνεχεία απορρίφθηκε η προσφυγή αυτής κατά

α) της υπ' αριθμ. 122/1986 πράξεως καταλογισμού προξενικών ναυτιλιακών τελών για το έτος 1984 και προστίμου και

β) της υπ' αριθμ. 25/1986 πράξεως επιβολής προστίμου ν. 820/1978, που είχαν εκδοθεί εις βάρος της από τον Οικονομικό Έφορο Πλοίων Πειραιώς.

3. Επειδή, το ν.δ. 952/1971 "περί προξενικών ναυτιλιακών τελών" (Α' 160) ορίζει στο άρθρο 1 ότι "τα εις λιμένας της αλλοδαπής, ένθα εδρεύουν Ελληνικαί προξενικαί αρχαί, προσεγγίζοντα Ελληνικά εμπορικά πλοία διά την κατά νόμον θεώρησιν των ναυτιλιακών των εγγράφων και πάσαν ετέραν κατά Νόμον υπηρεσίαν, υποχρεούνται να καταβάλουν προξενικά ναυτιλιακά τέλη διά τας παρεχομένας υπό των ελληνικών προξενικών αρχών προς αυτά υπηρεσίας . . ."

και στο άρθρο 2 τα εξής :

"1. Τα εν τω προηγουμένω άρθρω τέλη ορίζονται ετησίως : . . .

2. . . .

3. Τα εν παραγράφω 1 τέλη εκάστου έτους βεβαιούνται βάσει δηλώσεως του υποχρέου υποβαλλομένης μέχρι τέλους Φεβρουαρίου του επομένου έτους, κατά τα ισχύοντα διά την φορολογίαν εισοδήματος πλοίων . . .".

Τα σχετικά με τη φορολογία του εισοδήματος που προκύπτει από την εκμετάλλευση πλοίων, ρυθμίζονται ήδη με το ν. 27/1975 "περί φορολογίας πλοίων, επιβολής εισφοράς κ.λ.π. . . ." (Α' 77), ο οποίος ορίζει στο άρθρο 1, τα εξής :

"1. Επιβάλλεται κατά τας διατάξεις του παρόντος νόμου φόρος και εισφορά επί των υπό ελληνικήν σημαίαν πλοίων.

2. Διά τους σκοπούς του παρόντος νόμου τα πλοία λογίζονται υπό ελληνικήν σημαίαν από της νηολογήσεώς των εις ελληνικόν λιμένα . . . μέχρι του χρόνου καθ' ον λαμβάνει χώραν το επιβάλλον την διαγραφήν του εκ του νηολογίου γεγονός.

3. . . .". Τέτοιο γεγονός αποτελεί, κατά το άρθρο 18 παρ. 1 περ. α του Κώδικα Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου (Ν.Δ. 187/1973, Α' 261), και η απώλεια της ελληνικής εθνικότητας, η οποία επέρχεται, σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 1 του ίδιου Κώδικα, όταν εκλείψουν οι κατά το άρθρο 5 αυτού όροι για την απόκτησή της, όταν δηλαδή το πλοίο πάψει να ανήκει κατά ποσοστό που υπερβαίνει το 50% σε Έλληνες υπηκόους ή σε ελληνικά νομικά πρόσωπα, των οποίων τα κεφάλαια ανήκουν σε Έλληνες υπηκόους κατά το ίδιο ποσοστό. Εξ άλλου, για τη μεταβίβαση της κυριότητας πλοίου δεν αρκεί μόνη η κατάρτιση της σχετικής συμβάσεως, αλλά απαιτείται, κατά το άρθρο 6 του Κώδικα Ιδιωτικού Ναυτικού Δικαίου (Ν. 3816/1958, Α' 32), και καταχώριση της καταρτισθείσης συμβάσεως στο νηολόγιο. Από το συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων προκύπτει ότι επί καταρτίσεως συμβάσεως περί μεταβιβάσεως ελληνικού πλοίου σε αλλοδαπούς κατά ποσοστό συνεπαγόμενο την απώλεια της ελληνικής εθνικότητας, το πλοίο παύει να λογίζεται υπό ελληνική σημαία, για την εφαρμογή του Ν. 27/1975 και του παραπέμποντος σ' αυτόν Ν.Δ. 952/1971, από την καταχώριση της μεταβιβαστικής συμβάσεως στο νηολόγιο, γιατί από την καταχώριση αυτή επέρχεται, κατά το ελληνικό δίκαιο, η μετάθεση της κυριότητας, η οποία στην ανωτέρω περίπτωση συνεπάγεται την απώλεια της ελληνικής εθνικότητας του πλοίου, γεγονός που επιβάλλει τη διαγραφή του από το νηολόγιο.

4. Επειδή, εν προκειμένω, όπως προκύπτει από την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, εις βάρος της αναιρεσειούσης ως πλοιοκτήτριας του υπό ελληνική σημαία πλοίου "INTERFELICITY", εγγεγραμμένου στο νηολόγιο Πειραιώς με αριθμό 4794, επιβλήθηκαν με τις προμνησθείσες πράξεις του Οικονομικού Εφόρου Πλοίων Πειραιώς, για το έτος 1984, προξενικά ναυτικά τέλη, επί πλέον δε προσαύξηση και πρόστιμο του ν. 820/1978 λόγω μη υποβολής σχετικής δηλώσεως. Το διοικητικό εφετείο με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφασή του, έκρινε ότι νομίμως επιβλήθηκαν τα ανωτέρω τέλη και το πρόστιμο απορρίπτοντας τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς της αναιρεσειούσης, κατά τους οποίους δεν οφείλοντο τα καταλογισθέντα ανωτέρω τέλη διότι, αφενός το πλοίο πουλήθηκε σε αλλοδαπή εταιρεία στις 7-1-1983 και έχασε έκτοτε την ελληνική εθνικότητα και αφετέρου το πλοίο διαλύθηκε τον Φεβρουάριο του έτους 1985, με την αιτιολογία ότι δεν έγινε καταχώριση στο νηολόγιο της ανωτέρω μεταβιβαστικής συμβάσεως.

5. Επειδή, κατά της κρίσεως αυτής του δικάσαντος δικαστηρίου προβάλλεται ότι η σχετική φορολογική υποχρέωση για το ένδικο πλοίο έπαυσε υφιστάμενη από την ημερομηνία υπογραφής της μεταβιβαστικής συμβάσεως για τη μνησθείσα πώληση, δηλαδή από 7-1-1983, οπότε το πλοίο έχασε την ελληνική εθνικότητα, μη απαιτουμένης προς τούτο και της καταχωρίσεως της μεταβιβαστικής συμβάσεως στο νηολόγιο. Ο λόγος αυτός αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος διότι, κατά τα εκτεθέντα στην προηγούμενη σκέψη, για τη μεταβίβαση της κυριότητας ελληνικού πλοίου, η οποία, εφόσον γίνεται προς αλλοδαπούς συνεπάγεται την απώλεια της ελληνικής εθνικότητάς του, δεν αρκεί, κατά το ελληνικό δίκαιο, η σύναψη μεταβιβαστικής συμβάσεως ή η παράδοση του πλοίου, αλλά απαιτείται και καταχώριση της μεταβιβαστικής συμβάσεως στο νηολόγιο. Εξάλλου, ο λόγος αναιρέσεως, κατά τον οποίο η μη καταχώριση της μεταβιβαστικής συμβάσεως στο νηολόγιο οφείλετο στην άρνηση της αρμόδιας αρχής, είναι απορριπτέος προεχόντως ως απαράδεκτος, διότι στηρίζεται σε πραγματικό, το οποίο δεν προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση και δεν προβάλλεται, ότι σχετικός ισχυρισμός είχε προταθεί προσηκόντως ενώπιον των δικαστηρίων της ουσίας.

6. Επειδή, η αιτούσα εταιρεία προβάλλει, περαιτέρω, ότι το διοικητικό εφετείο δεν έλαβε υπόψη τον ισχυρισμό της, κατά τον οποίο το πλοίο είχε διαλυθεί τον Φεβρουάριο του έτους 1985. Ο ισχυρισμός όμως αυτός δεν ήταν ουσιώδης, διότι τα ένδικα τέλη αναφέρονται στο ημερολογιακό έτος 1984, ενώ η διάλυση του ενδίκου πλοίου, κατά την αναιρεσείουσα, έγινε τον Φεβρουάριο του έτους 1985. Νομίμως, επομένως, το διοικητικό εφετείο δεν απάντησε στον ισχυρισμό αυτό και ο ανωτέρω προβαλλόμενος λόγος αναιρέσεως πρέπει ν' απορριφθεί ως αβάσιμος.

7. Επειδή, προβάλλεται, τέλος, ότι μη νομίμως το διοικητικό εφετείο αγνόησε τον ισχυρισμό της αναιρεσειούσης, κατά τον οποίο δεν οφείλοντο τα ένδικα τέλη και πρόστιμα διότι τα αυτά τέλη και πρόστιμα για το αυτό έτος, 1984, είχαν επιβληθεί και με τις υπ' αριθμ. 54/1985 και 63/1985 πράξεις του ιδίου Οικονομικού Εφόρου Πλοίων Πειραιώς, η σχετική όμως υπόθεση περατώθηκε με τη διαδικασία του άρθρου 16 της υπ' αριθμ. 670/πολ.17/20-1-1988 αποφάσεως του Υπουργού Οικονομικών (φ. Β' 93) μετά την παραίτηση της αιτούσης από την κατά των εν λόγω πράξεων ασκηθείσα προσφυγή της. Ο πραγματικός όμως αυτός ισχυρισμός της αιτούσης προβλήθηκε απαραδέκτως με το επί της εφέσεως από 13-5-1991 υπόμνημα, το οποίο μάλιστα κατετέθη μετά τη συζήτηση της υποθέσεως στο διοικητικό εφετείο και ως εκ του απαραδέκτου αυτού, προεχόντως, το διοικητικό εφετείο νομίμως δεν απάντησε στον ισχυρισμό αυτό, ο περί του αντιθέτου δε λόγος αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος.

8. Επειδή, κατόπιν αυτών, η κρινόμενη αίτηση πρέπει ν' απορριφθεί.

Διά ταύτα

Απορρίπτει την κρινόμενη αίτηση.

Διατάσσει την κατάπτωση του κατατεθέντος παραβόλου και

Επιβάλλει στην αναιρεσείουσα εταιρεία τη δικαστική δαπάνη του Δημοσίου που ανέρχεται στις δεκατέσσερις χιλιάδες (14.000) δραχμές.

Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 10 Φεβρουαρίου 1999

Ο Προεδρεύων Σύμβουλος Η. Παπαγεωργίου

Η Γραμματέας Π. Στεργιοπούλου

και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 28ης Δεκεμβρίου του ιδίου έτους.

Ο Προεδρεύων Σύμβουλος

Η. Παπαγεωργίου

Ο Γραμματέας

Ν. Βασιλόπουλος