Το υπερβατικό του μυθιστορήματος/αλληγορίας πραγματεύεται την αιώνια πάλη των στοιχείων και στοιχειών στον πλανήτη Γη. Το φως, το νερό το συναίσθημα η τύχη η αγάπη η πίστη το όραμα το καθήκον. Όλα μαζί ..ζωή και θάνατος. Ο ήρωας ο Φοίβος υπερβατικός με προοπτική στο φως του Πλανήτη Γη. Ψάχνεται και ψάχνει.. η τραγικότητά του είναι ότι γνωρίζει ότι ήρθε γυμνός και μόνος στη ζωή και έτσι θα φύγει. Η ελπίδα του το πείραμα και κοσμογονία του και η ανακάλυψη του νέου σύμπαντος πέρα από το φως που βλέπει. Στο ενδιάμεσο ο έρωτας η επικοινωνία των σκέψεων του για να νοιώσει έστω και λίγο ότι δεν είναι μόνος. Ο έρωτας για αυτόν φαίνεται απλή επικοινωνία στην αρχή. Η υπέρβασή του.. να περάσει από τη σχισμή των βράχων.. γνωρίζει τα επιστημονικά του δεδομένα : την εξίσωση του Drake αλλά και το παράδοξο του Fermi..! Έτσι γνωρίζει το τραγικό της μη επαλήθευσης του πειράματος ..μόνος στο σύμπαν στον Πλανήτη Γη ..τρομακτικό... αλλά ταυτόχρονα και η τυχόν επαλήθευση γνωρίζει ότι θα είναι εξίσου τρομακτική.. η ύπαρξη ζωής και στο άλλο σύμπαν πέρα από το φως.. το άγνωστο δε και το μόνο σίγουρο ..η όλη διαδικασία θα έχει απώλειες για αυτόν προσωπικές...ο ήρωας περνάει τη σχισμή και γίνεται Κοσμοναύτης ..σαν τους πρώτους θαλασσοπόρους που φεύγουν από το Φάρο.... της Πορτογαλίας που δεν ξέρουν τι θα περάσουν και αν θα γυρίσουν ..και όμως περνάνε και αυτοί τη σχισμή…

Ο ήρωας περνάει επαληθεύεται, ναι έχει δίκιο η ζωή υπάρχει και αλλού, καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.. το απέραντο σύμπαν δεν είναι όπως το έχει ορίσει… και όμως τραγικός ο ήρωας ανακαλύπτει και εκεί ότι είναι μόνος και γυμνός πεσμένος χωρίς τίποτα, χωρίς σταθερές που δεν ξέρει που και αν θα τις βρει ποτέ… οι απώλειες τεράστιες, η οικογένεια γονείς, η Φαίη το καθήκον ..το μεγάλο ερώτημα! Μα αξίζει ? όλα μοιάζουν και όλα είναι διαφορετικά!! Και ο Θεός του, η τύχη του  εμφανίζεται -και αυτός δεν την προσπερνά αυτή τη φορά- η Αντζελίνα η ηρωίδα! του δίνει υπόσταση όνομα τον σηκώνει, από περιέργεια πρώτα το αλλόκοτο το υπερβατικό το αλαφροΐσκιωτο του ήρωα την ελκύει τον πιστεύει τελικά...η Αντζελίνα δεν θέλει δεν επιδιώκει τίποτα απλά τον αγαπάει από την αρχή! Δεν τον ερωτεύεται, δεν το έχει ανάγκη απλά τον αγαπάει και τον θέλει να υπάρχει δίπλα της, στην αποβάθρα της εκεί ζωής. Εξάλλου, αφού τον πιστεύει ξέρει ότι δεν θα τον έχει, ότι θα φύγει από την σχισμή του, άρα μόνο με αγάπη μπορεί να τον κρατήσει μέσα της ..δεν θέλει τον έρωτα που είναι θνησιγενής και δημιούργημα του μυαλού...τα λένε αυτά και τα καθορίζουν με τη φίλη Έης.. θέλει την αγάπη ...την κατά Παύλο αγάπη που όλα τα αντέχει και όλα τα υπομένει. Και ό ήρωας μας Ο Φοίβος δεν το αντιλαμβάνεται ποτέ αυτό ..θέλει απλά να ταχτοποιήσει ακόμη και το αχανές σύμπαν ..να πετύχει να παράξει και να συμπαρασύρει και να ταχτοποιήσει και την Αντζελίνα... δεν αντιλαμβάνεται ότι η ηρωίδα του είναι σαν ένα ζιπαρισμένο/συμπιεσμένο αρχείο με πολλά υπο-αρχεία που δεν μπορεί να τα ανοίξει αυτός ποτέ ..ούτε θα καταφέρει να τα ανοίξει μέχρι τέλος...Φεύγει νομίζει ότι τα έχει καθορίσει όλα ... αυτός ... η Αντζελίνα και Διαστημάνθρωπος η συνεργασία η παραγωγή... Η Αντζελίνα τα νοιώθει όλα μα δεν χρειάζεται να αντιδράσει ξέρει ότι η αγάπη το συναίσθημα θα είναι αιώνιο… δεν περίμενε τίποτα άλλο. Και ο ήρωας περνάει εκ νέου τη σχισμή χωρίς ευτυχώς να φαίνεται να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της νέας απώλειας… Η Αντζελίνα τραγική ηρωίδα δεν θα μπορέσει να είναι ποτέ ευτυχισμένη, θα ζει όμως ευτυχισμένες στιγμές και η αγάπη θα τη μαλακώνει.

Στο παλαιό φως αντίθετα τα πράγματα είναι απλά… η Φαίη δεν είναι η τραγική ηρωίδα και ας τον έχασε 20 χρόνια...δεν τον αγάπησε ποτέ γιατί δεν πρόλαβε ..απλά τον ερωτεύτηκε θνησιγενώς ... έχει και ένα κομμάτι του τον Φάνη.. και στο Φως της δεν έχει καμία τραγικότητα... ο έρωτας την σκλήρυνε και ζει απλά την αλήθεια της. Ο Κοσμοναύτης Κοσμοοδυσσέας Φοίβος επανερχόμενος στην Ιθάκη του αντίθετα αντιλαμβάνεται και συνειδητοποιεί τις απώλειες, η αίσθηση του καθήκοντος μεγάλη ..και ευτυχώς για αυτόν θεωρεί ότι τουλάχιστον όλα τα ταχτοποίησε σοφά στο αχανές σύμπαν ...η γνώση δε που απέκτησε στο σύμπαν  τον διευκολύνει ακόμη μία φορά στο να ταχτοποιήσει τις σκέψεις του και να παράξει τα παιχνίδια του. Ωστόσο αντιλαμβανόμενος τον πόνο της διαδικασίας δεν θέλει κανείς άλλος δικός του να περάσει τη σχισμή των βράχων, γνωρίζοντας όμως ότι δεν θα μπορούσε αυτός μέσα στην τραγικότητά του να ζήσει χωρίς να είχε πάρει τα ρίσκα για να περάσει τη σχισμή. Εξάλλου, το γνωρίζει καλά αν δεν υπήρχαν άτομα που να περνούν τη σχισμή για το άγνωστο δεν θα υπήρχε Φως στον Πλανήτη Γη. 

Υπέροχο!! Δημήτρη σε ευχαριστούμε

Με εκτίμηση και αγάπη

Αθηνά Καλύβα